[ad_1]
چرا نمی‌توانیم خودمان را به‌خوبی دیگران بو کنیم؟
مطالعات انجام‌شده ارتباط بین بویایی و بیش از ده‌ها بیماری مختلف را نیز تأیید کرده‌اند. برای مثال، اگر نفس شما بوی میوه‌ی گندیده بدهد، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی دیابت درمان‌نشده باشد یا اگر عرق شما بویی شبیه به بوی نان پخته داشته باشد، ممکن است به بیماری حصبه مبتلا باشید.
به‌‌ادعای زنی که شوهرش به بیماری پارکینسون مبتلا است، قبل از تشخیص بیماری، او متوجه شده بود که عرق همسرش بوی چوب‌مانند و شبیه به مُشک دارد. این زن بعدها با بوییدن پیراهن ۶ بیمار مبتلا به پارکیسنون و ۶ فرد عادی توانست با دقت تقریباً کاملی بیماران مبتلا به پارکینسون را تشخیص دهد. دانشمندان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا امکان تشخیص زودهنگام پارکیسنون قبل از ظهور علائم و تنها با کمک تغییرات چربی پوست (سبوم) وجود دارد یا خیر.
بوی بدنمان فراتر از سلامتی با روابط اجتماعی ما نیز مرتبط است. دانشمندان در مطالعه‌ی معروفی که در سال ۱۹۹۵ انجام دادند، از زنان خواستند تا تی‌شرت مردانی را بو کنند که از محصولات معطر استفاده نکرده بودند. هریک از این زنان ترجیحات قوی خاصی داشتند که محققان آن‌ها را به مجموعه‌ای از ژن‌ها به نام مجموعه سازگاری بافتی اصلی (MHC) مرتبط کردند. این ژن‌ها وظیفه‌ی کدگذاری پپتیدهای استفاده‌شده‌ی سیستم ایمنی برای شناسایی مهاجمان خارجی را برعهده دارند.
چیزی در بدنمان وجود دارد که مجموعه‌ی منحصربه‌فرد MHC ما را منتشر می‌کند و زنان هم بوی مردانی را ترجیح می‌دهند که ژن‌های MHC آن‌ها با ژن‌های خودشان متفاوت باشد. به‌گفته‌ی ماتسونامی، دلیل این موضوع همچنان بحث‌برانگیز است؛ اما این امکان وجود دارد که داشتن فرزند از فردی با ترکیبی متفاوت از MHC کودکان متولدشده را دربرابر بیماری‌های بیشتری مصون کند.
نکته‌ی جالب این است حتی زمانی‌که به‌دنبال شرکای جنسی متفاوت ازنظر ژنتیکی هستیم، از بو برای قضاوت درباره‌ی شباهت دوستانمان استفاده می‌کنیم و اغلب افرادی را ترجیح می‌دهیم که به‌دلیل زندگی در محیطی مشابه، بوی ما را می‌دهند. ماتسونامی می‌گوید: «ما از حس بویایی به‌عنوان راهی برای ارزیابی دیگران درمقابل خود استفاده می‌کنیم و شرایط متفاوتی برای نقشی داریم که می‌خواهیم شخص مقابل ایفا کند.»
باتوجه‌به بصری‌بودن انسان، بویایی به‌اندازه‌ی حواس دیگر در کانون توجه قرار نگرفته و بسیاری از جنبه‌های آن ناشناخته مانده است؛ اما دنیاگیری کووید-۱۹ علاقه به بویایی را دوباره برانگیخت؛ چراکه بسیاری از افراد در روزها یا هفته‌ها یا حتی سال‌ها پس از ابتلا به این بیماری، حس بویایی خود را از دست دادند.
به‌گفته‌ی هرز، به‌نظر نمی‌رسد که ویروس کرونا گیرنده‌ها یا نورون‌های بویایی را ازبین ببرد؛ بنابراین، هنوز مشخص نیست که چرا این اتفاق رخ می‌دهد. او می‌افزاید: «امیدوارم که علاقه به بو از بین نرود و آگاهی و تشخیص ادامه پیدا کند؛ زیرا بو واقعاً مهم است و به همه‌چیز در زندگی ما مرتبط است.»
[ad_2]
منبع
نظرات کاربران