بازیگر هستم اما خودم نخواستم «چهره» باشم!

اوضاع سینما، تلویزیون و حتی تئاتر، در چند سال اخیر به‌گونه‌ای شده است که به‌نظر می‌رسد همه چیز به‌صورت مافیایی پیش می‌رود! از آنجایی که من هیچ‌وقت عضو هیچ گروه و دسته مافیایی نبوده‌ام، وقتی دیگر گزینه‌ای برای یک نقش نداشته باشند، سراغ من می‌آیند.

ترجیح می‌دهم به لطف و احترام مردم، پاسخ متقابل بدهم و به هوش آن‌ها که از روی صدا تشخیص می‌دهند که من یک بازیگر هستم، احترام می‌گذارم. همین که مردم در کوچه و خیابان وقتی من را به‌جا می‌آورند، ابراز لطف و محبت می‌کنند، برای من بسنده است. واقعیت هم این است که من یک بازیگر، چهره نیستم و به دلایلی هم نخواستم که چهره باشم.

شخصاً معتقدم زشتی و زیبایی و یا پیری و جوانی یک بازیگر اصلاً مهم نیست، چرا که ما گریمورهای توانمندی در کشور خود داریم که به راحتی می‌توانند تغییرات اساسی در چهره بازیگر ایجاد کنند، هم می‌توانند از من یک دیو بسازند و هم می‌توانند یک ملکه زیبایی خلق کنند. آنچه در بازیگری مهم است، توانایی بازیگر در اجرای باورپذیر یک نقش است که متأسفانه زمانی کمتر کارگردان‌ها به این نکته توجه داشتند.

من در کنار بازیگری رشته‌های دیگری را هم دنبال کرده‌ام، از جمله پزشکی. زمانی به مادرم می‌گفتم کاش به جای بازیگری سراغ پزشکی رفته بودم، اما می‌گفت همین بهتر که سراغ پزشکی نرفتی چون احتمال داشت فرش زیر پای ما را هم برای بیمارهایت بفروشی! (می‌خندد) من آدمی نیستم که بتوانم به‌ازای معالجه بیمارانم، از آن‌ها پول بگیرم و مادرم هم خیلی خوب این روحیه مرا می‌شناخت.

اجازه بدهید اعتراف کنم! گاهی با خودم می‌گویم ای کاش من یک مرد بودم، چرا که اکثر نقش‌های خوب برای آقایان است! خیلی متأسفم که بانوان ایران نقش‌های خوبی در فیلم‌ها و سریال‌های ما ندارند، در حالی که در زندگی واقعی‌، اکثراً این زنان هستند که نقش‌های اصلی و بسیار سخت را برعهده دارند.