گازی سمی عامل نابودی نیمی از حیات دریایی در اولین انقراض جمعی زمین بود

پژوهشگرها در سوابق زمین‌شناسی سکوی یانگتزه، فلاتی عظیم در جنوب چین، به سرنخ‌هایی درباره‌ی انقراض ناگهانی رسیدند. آن‌ها به جستجوی مولیبدنوم رفتند؛ عنصری شیمیایی که از سنگ‌های خشکی به رودخانه‌ها و اقیانوس راه می‌یابد. مولیبدنوم در اقیانوس‌ها تا مدت‌ها دوام می‌آورد و تراکم آن در رسوب‌ها بر اساس شیمی آب مجاور متغیر است.

نمونه‌های به‌دست‌آمده از دوره‌ی انقراض جمعی حاوی سطوح بالایی از مولیبدنوم بودند. این شاخص نشان می‌دهد احتمال وجود هیدروژن سولفید در آب بالا بوده؛ زیرا مولیبدنوم می‌تواند برای تشکیل ترکیب‌های حل‌نشدنی با سولفور ترکیب و سپس در رسوب‌ها انباشته شود. این اتفاق در آب‌های سولفیدی بسیار بیشتر از آب‌های معمولی رخ می‌دهد؛ به ویژه زمانی که تراکم هیدروژن سولفید بسیار بالا باشد. به بیان دیگر، تراکم بیشتر مولیبدنوم با مقدار بیشتر هیدروژن سولفید در آب رابطه مستقیم دارد.

در مرحله‌ی فعلی، هیچ‌کس نمی‌تواند با اطمینان بگوید عامل گسترش آب‌های سولفیدی چیست. با این‌حال یکی از علت‌ها می‌تواند کمبود اکسیژن بر اثر انفجار مواد آلی باشد که در بستر دریا ته‌نشین و فاسد شدند و به این ترتیب زمینه‌ساز ضیافتی برای تریلیون‌ها میکروب شدند.

میکروب‌هایی که روی مواد درحال تجزیه شکل گرفتند، شروع به مصرف سولفات کردند؛ اما در این فرآیند، افزایش جمعیت میکروب‌ها باعث تبدیل سولفات‌ها به هیدروژن سولفید شد و به این ترتیب آب مملو از این موج سمی شد.

گرچه نمونه‌های پژوهشگرها صرفا از چین کنونی به دست آمدند، آن‌ها بر این باورند که گسترش وضعیت سمی در مقیاسی جهانی رخ داده است؛ زیرا مولیبدنوم دارای یک زمان مقاومت صدها هزار ساله در اقیانوس است. این چرخه‌ی حیات طولانی به این معنی است که سطوح ایزوتوپی ملیبدنوم در رسوب‌های دریایی نشانه‌ای از میانگین کل دریا هستند.

هدف از پژوهش‌های بعدی ردیابی عامل شرایط بی‌هوازی و موج سولفیدی است. این نوع پژوهش به دانشمندان کمک می‌کند به چشم‌اندازی از محدودیت‌های زیست‌پذیری روی زمین برسند.