[ad_1]
فرازمینی‌ها ممکن است بتوانند ساختمان‌های روی زمین را مشاهده کنند
اسمانف بر قابلیت تمدن‌های نوع ۱ و نوع ۲ در مقیاس کارداشف متمرکز بود. تمدن‌های نوع ۱، جوامع فرضی فرازمینی هستند که می‌توانند کل انرژی سیاره خود را از ستاره‌ی والدشان تأمین کنند در حالی که تمدن‌های نوع ۲ می‌توانند از کل انرژی خود ستاره استفاده کنند.
از آنجا که پرسش اصلی شناسایی جامعه‌ای دارای تمدن است، تمرکز اصلی باید بر جستجوی کشتی‌های بزرگ، ساختمان‌ها و ماهواره‌های فضایی باشد. چنین اشیایی به راحتی به‌عنوان سازه‌های مصنوعی شناسایی می‌شوند. در نتیجه باید به بررسی نور بازتابی از چنین اجرامی پرداخت.
شاید جستجوی تمدنی پیشرفته که بتواند از انرژی ستاره‌اش برداشت کند، کاری سخت و غیرممکن به نظر برسد؛ با این‌حال می‌دانیم تمام تمدن‌ها تابع قوانین جهان هستند. برای آشکارسازی ساختمان‌ها و سازه‌های یک تمدن باید از زاویه‌های مختلف به رصد آن‌ها پرداخت.
به جای استفاده از تلسکوپ‌های بزرگ در ابعاد نجومی (گرچه این احتمال را نمی‌توان از نظر دورداشت)، می‌توان تداخل‌سنجی نوری خط پایه را با استفاده از دو تلسکوپی که در فاصله‌ی دوری از یکدیگر قرار دارند اعمال کرد.
حتی با وجود قرار دادن تلسکوپ‌هایی با قطر چندین میلیون کیلومتر در فاصله‌ی دوری از یکدیگر، محدودیت‌هایی در فاصله‌ی آشکارسازی وجود دارد. بر اساس یافته‌ها حداکثر فاصله برای آشکارسازی سازه‌‌ای به ارتفاع ۱۰ متر، ۳۰۰۰ سال نوری است.
بر اساس معادله‌ی دریک (روشی برای محاسبه‌ی احتمال حیات فرازمینی بر اساس محدودیت‌هایی مثل تعداد سیاره‌ها در کمربندهای حیات) و درنظر گرفتن این فرض که تمدن‌های فرازمینی احتمالی به شکلی برابر در کهکشان توزیع شده‌اند، اسمانف گمان می‌کند ۶۵۰ تمدن فرازمینی در فاصله‌ی نزدیکی قرار دارند که می‌توانند ساختمان‌ها و سازه‌های ما را ببینند.
البته تمدن‌های فرازمینی بر اساس فاصله، ممکن است گذشته‌های دورتری از ما را ببینند. برای مثال این تمدن‌ها ممکن است سازه‌های یادشده توسط تمدن مایا یا روم باستان را رصد کنند.
مقاله فوق در مجله‌ی Acta Astronautica منتشر شده است.
[ad_2]
منبع
نظرات کاربران