سفر در زمان؛ چگونه تغییر گذشته می‌تواند به پیامدهای جبران‌ناپذیر بینجامد؟

به‌طورکلی روش‌های زیادی برای حل تناقض‌های ناشی از سفر در زمان وجود دارد. برخی جهان‌های موازی و پدیده‌های کوانتومی عجیب و غریب را پیشنهاد می‌دهند و برخی دیگر از مکانیزم‌های تعریف‌نشده برای ایجاد سازگاری منطقی در جهان استفاده می‌کنند. این که کدام راه‌حل صحیح است تا اندازه‌ای به ماهیت زمان و چگونگی عملکرد آن وابسته است: چیزی که فیزیک‌دان‌ها از قطعیت آن فاصله دارند. از سویی، بر اساس فیزیک زمان نمی‌توان موقعیت‌های تناقض‌زا ایجاد کرد. واضح‌ترین راه‌حل این است که سفر به زمان گذشته ممکن نیست و اگر نتوانیم به گذشته سفر کنیم نمی‌توانیم آن را مختل کنیم.

عدم تناقض با درنظر گرفتن تجربه‌ای که از زمان داریم طبیعی است. زمان تنها در یک جهت حرکت می‌کند. دوشنبه به سه‌شنبه سپس چهارشنبه و در نهایت به کل زندگی‌مان منتهی می‌شود. ما هرگز خود را دوباره از سه‌شنبه به دوشنبه بازنمی‌گردیم.

دو توصیف ممکن برای جهت زمان وجود دارد. در درجه‌ی اول، یک طرفه بودن زمان یکی از ویژگی‌های بنیادین جهان است که در ذات اشیا وجود دارد. با این حال این مفهوم در مکانیک کوانتوم یا فیزیک اجسام بسیار کوچک به چالش کشیده شده است. در مقیاس‌های کوانتومی، فرآیندها را می‌توان در هر جهتی هدایت کرد. به گفته‌ی ولاتکو ودرال، فیزیکدان دانشگاه آکسفورد بریتانیا:

از این رو بسیاری از فیزیک‌دان‌ها روش دومی را برای جهت زمان درنظر می‌گیرند: آن‌ها معتقدند زمان پدیده‌ای بنیادی نیست بلکه از پدیده‌های دیگر سرچشمه می‌گیرد. کتی مک، کیهان‌شناس مؤسسه‌ی فیزیک نظری پریمیتر محاسباتی را برای حل این مسئله پیشنهاد می‌دهد. بر اساس این محاسبات نیازی نیست فرضیه‌های فضا یا زمان را درنظر بگیرید و می‌توانید در هر صورت به پاسخ صحیح برسید. او می‌گوید:

یک توجیه را می‌توان در نظریه‌های لودویگ بولتزمان، فیزیکدان اتریشی جستجو کرد. او به این پرسش علاقه داشت: چرا برخی فرآیندها در دنیای اجسام بزرگی که در آن زندگی می‌کنیم، برگشت‌ناپذیر هستند. برای مثال اگر یک فنجان قهوه را به سختی روی کف زمین بیندازید، می‌شکند اما هرگز نمی‌توان عکس این اتفاق را انتظار داشت. اجسام به کمک انرژی نظم درونی خود را حفظ می‌کنند.