چرا همه درحال سفر به قطب جنوب ماه هستند؟

بااین‌حال، این نگرانی جزئی وجود داشت که مولکول‌های هیدروکسیل (OH) با مولکول‌های آب (H2O) اشتباه گرفته شده باشند. اما وقتی در سال ۲۰۲۰، داده‌های رصدخانه استراتوسفری اخترشناسی فروسرخ ناسا (سوفیا) اولین کشف قطعی آب در قطب جنوب ماه را ارائه داد، آن نگرانی برطرف شد. دانشمندان براساس داده‌های سوفیا تخمین زدند که به ازای هر متر مکعب خاک در قطب جنوب ماه، تقریبا ۳۵۴ میلی‌لیتر آب وجود دارد.

به‌نقل از انجمن سیاره‌ای، داده‌های چاندرایان ۱ و مدارگرد شناسایی ماه حاکی از آن است که دو قطب ماه بیش از ۶۰۰ میلیون تن یخ‌آب را در خود جای داده‌اند. این مقدار برای پر کردن ۲۴۰ هزار استخر المپیک کافی است و البته به‌گفته‌ی کارشناسان، تخمینی سطح‌پایین است.

درنتیجه، با وجود چنین منبع فوق‌العاده ارزشمندی که در اطراف قطب جنوب قمری قرار دارد، جای شگفتی است که چرا آژانس‌های فضایی مدت‌ها زودتر از فرود نرم اخیر چاندرایان ۳، کاوشگرهای فضایی را به آنجا نفرستاده بودند. برای این پرسش نیز پاسخ بسیار خوبی وجود دارد.

فرودآمدن در نزدیکی قطب جنوب ماه کار آسانی نیست و بخشی از دلیل این امر، به خصوصیتی بستگی دارد که آن مکان را به منطقه‌ای مطلوب برای کاوش تبدیل کرده است. ماهیت سایه‌دار قطب جنوب قمری که به حفظ آب یخ‌زده کمک می‌کند، بدین معنی است که فرود نرم در آنجا دشوارتر از مناطق روشن مثل نواحی استوایی است.

خطر تاریکی را در کنار این واقعیت قرار دهید که قطب جنوب ماه فاقد گستره‌ی وسیعی از زمین‌های همواری است که در نواحی استوایی یافت می‌شوند. زمین در هر دو قطب ماه به‌شدت دهانه‌دار و احتمال وجود سطح شیب‌دار و سنگلاخی بیشتر است. علاوه‌بر تمام این‌ها، قطب جنوب ماه حتی از روی زمین مشاهده‌پذیر نیست. فقدان دید مستقیم بدین معنا است که شناخت دانشمندان از آن منطقه به‌طور کامل از فضاپیماهای درحال گردش در مدار ماه مانند LRO به‌دست می‌آید.